Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

ΑΦΙΕΡΩΜΑ- ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι γονείς χρειάζονται βοήθεια για να καθοδηγήσουν με ασφάλεια τα παιδιά τους  στον αβέβαιο κόσμο στον οποίο ζουν. Αναμφίβολα το έργο του γονέα ανέκαθεν ήταν και παραμένει ένα δύσκολο εγχείρημα, καθώς οι αποφάσεις που καλείται να πάρει σχετικά με τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών του είναι πολύ σημαντικές για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού και για την μελλοντική του ζωή.
 Τα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος ο σύγχρονος γονιός και για τα οποία πρέπει να μιλήσει στο παιδί του αλλά και να το καθοδηγήσει είναι κυρίως οικονομικής, κοινωνικής, τεχνολογικής φύσης. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε κάποια βιβλία γνωστών ψυχολόγων οι οποίοι καταπιάνονται με τα προαναφερθέντα προβλήματα και συμβάλουν με τον λόγο τους στο δύσκολο έργο του γονέα καθοδηγώντας τον και κάνοντάς τον να καταλάβει τι συμβαίνει στο παιδί του και γιατί. 

Μιλώ για την κρίση με το παιδί (εμπιστευτική επιστολή σε μεγάλους που σκέφτονται) του Νίκου Σιδέρη
                                                                                                   
Η κρίση είναι για όλους, μεγάλους και μικρούς, δοκιμασία. Υλική και ψυχική. Ιδιαίτερα μέσα στην καταιγίδα, το παιδί περιμένει από τους μεγάλους να του παράσχουν ασπίδα και χάρτη. Προστασία και προσανατολισμό. Ομπρέλα και λόγια. Να σταθούν πλάι του και να μιλήσουν μαζί του.  Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της συνομιλίας; Πότε θα μιλήσει ο μεγάλος στο παιδί για την κρίση; Τι θα του πει; Και, το σπουδαιότερο, πώς θα του μιλήσει;
Το βιβλίο αυτό προσεγγίζει τέτοια ερωτήματα με τρόπο κατανοητό και άμεσα εφαρμόσιμο στην πράξη. Οι απαντήσεις του βασίζονται σε διεισδυτικές αναλύσεις των ψυχολογικών πτυχών της κρίσης και σε βαθιά γνώση του κόσμου των παιδιών. Παρέχοντας  πολύτιμα εργαλεία σε γονείς, δασκάλους, παιδαγωγούς, αλλά και σε κάθε μεγάλο που έχει ζωτική σχέση με το παιδί ή ευθύνη για την εξέλιξή του: ειδικούς ψυχικής υγείας, κοινωνικούς λειτουργούς, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συγγραφείς βιβλίων για παιδιά…

Αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Ο φόβος είναι δύο ειδών έλλογος και άλογος. Έλλογος φόβος είναι εκείνος που πηγάζει από μία επαρκώς ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης, των ενδεχόμενων εξελίξεων και των επερχόμενων κινδύνων που εμπεριέχονται εκεί. Αντιπροσωπεύει ζωτικό μηχανισμό προστασίας από την άγνοια ή την άρνηση του κινδύνου, καθώς και από την ροπή των ανθρώπων να εκλαμβάνουν τις φαντασίες τους ως πραγματικότητες με ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Ο άλογος φόβος, από την άλλη, δεν χαρακτηρίζει την κατάσταση πραγμάτων αλλά την υποκειμενική τους αναπαράσταση. Όπου όχι μόνο υπαρκτές απειλές διογκώνονται και παραμορφώνονται σε σημείο που γίνονται ψυχοδιανοητικά ανοικονόμητες, δεν τις χωράει  ο νους και προκαλούν «σοκ και δέος», σύμφωνα με την καθιερωμένη έκφραση όλων όσων βομβαρδίζουν ξένες χώρες. Αλλά και αναφύονται στο ψυχικό τοπίο απειλές και κίνδυνοι που σχετίζονται με οντότητες και σενάρια πλασματικά, ανυπόστατα- με πλεκτάνες και μπαμπούλες που τόσο σαγηνεύουν τις διάφορες «θεωρίες συνωμοσίας» (σελ.84-85)».

«Συζητώντας και παρατηρώντας την κατάσταση, η αίσθησή μου είναι ότι η πιο πυκνή, πικρή και τραγική σύνοψη ως προς την εμπειρία της παρούσας κρίσης τοποθετείται στην πλευρά των γονέων. Δεν αναφέρεται «στους μεγάλους» γενικά. Αλλά, με τρόπο σημαδιακό και ιδιαίτερο, στους μεγάλους που είναι γονείς. Και συνίσταται σε μια μέχρι πρότινος, αδιανόητη, ρητή ή εξηπονοούμενη ευχή τους, που όλο και συχνότερα διατυπώνεται σε διάφορες περιστάσεις και περιβάλλοντα ομιλίας: να δουν τα παιδιά τους να φεύγουν από την Ελλάδα- από αυτή την τελειωμένη χώρα. Αν κοιτάξουμε μισό αιώνα πίσω στη μεταπολεμική Ελλάδα της δεκαετίας του 70’ , η ξενιτιά, ο εκπατρισμός ήταν συμφορά, σπαραγμός, κατάρα.. Δηλαδή καίριο ψυχικό τραύμα και για τους γονείς και για τα παιδιά  τους που ξενιτεύονταν (σελ.103-104)».

Δείτε το βιβλίο στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα εδώ.

Επάγγελμα γονέας της Βασιλικής Παππά 
             
«Eίναι επάγγελμα το να είναι κάποιος γονιός;» Πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Aν προσδιορίσουμε με αυτό τον τρόπο τη γονική ιδιότητα και την άσκηση του γονικού ρόλου, θα συμφωνήσουμε ότι πρόκειται για το πιο σημαντικό και συναρπαστικό αλλά συνάμα και το πιο δύσκολο και απαιτητικό «επάγγελμα».
Tο βιβλίο αυτό ασχολείται με την παρουσίαση των ψυχολογικών τύπων γονέων και τις συμπεριφορές των παιδιών που σχετίζονται με αυτούς. Στο πρώτο μέρος γίνεται αναφορά στα χαρακτηριστικά των γονέων σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο των παιδιών. Στο δεύτερο μέρος γίνεται η παρουσίαση των ψυχολογικών τύπων γονέων και των αντίστοιχων συμπεριφορών των παιδιών και, τέλος, στο τρίτο μέρος παρουσιάζεται ο ρόλος της Συμβουλευτικής των γονέων και των Σχολών Γονέων και η σημαντική συνεισφορά τους στην ενδυνάμωση του γονικού ρόλου.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Εξ’ αιτίας της αναμφισβήτητης δυσκολίας του ρόλου τους και των μεγάλων ευθυνών που είναι σύμφυτες με αυτό το ρόλο, οι γονείς συχνά αμφιβάλλουν για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν σχετικά με τα παιδιά τους, αμφιταλαντεύονται από τα ερεθίσματα που δέχονται από το περιβάλλον τους ή νιώθουν ενοχές σχετικά με ειλημμένες αποφάσεις τους. Οι γονείς βάλλονται από παντού, φορτώνονται άγχος και ενοχές. Δυστυχώς, οι σύγχρονες συνθήκες ζωής (εξοντωτικά ωράρια δουλειάς, υπερκαταναλωτισμός, αποξένωση κτλ.), ιδιαίτερα στις μεγαλουπόλεις όχι μόνο δεν τους βοηθούν αλλά δυσχεραίνουν ιδιαίτερα το έργο τους, το οποίο αντί να βιώνεται ως ιδιαίτερο, όμορφο και γοητευτικό, βιώνεται περισσότερο ως δύσκολο και συχνά δυσβάσταχτο» (σελ.35).

«Έχει βρεθεί ότι η προσαρμογή των παιδιών στο διαζύγιο συνδέεται άμεσα με την προσαρμογή του γονέα και την ποιότητα άσκησης του γονικού ρόλου. Τα παιδιά προσαρμόζονται καλύτερα όταν οι γονείς δεν δοκιμάζουν σημαντικά προβλήματα προσαρμογής. Συνήθως, τον πρώτο χρόνο μετά τον χωρισμό οι γονείς ασχολούνται περισσότερο με την δική τους προσαρμογή, διότι αντιμετωπίζουν σημαντικά θέματα, όπως είναι η διαμόρφωση μιας νέας ταυτότητάς τους ως μόνου γονέα, το άγχος που απορρέει από την άσκηση του γονικού τους ρόλου, από οικονομικής φύσης προβλήματα, από την απώλεια κοινωνικών υποστηρικτών συστημάτων κ.α»(σελ.163).

Δείτε το βιβλίο στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα εδώ.


Μαμά φοβάμαι…. κι εγώ παιδί μου  της Σοφίας Ανδρεοπούλου 

Στο βιβλίο αυτό θα βρείτε απόψεις ειδικών, εμπειρίες γονιών, ερεθίσματα για σκέψη και προτάσεις για την πρακτική εφαρμογή των ιδεών αυτών στην καθημερινή ζωή. Σας προτείνουμε, ωστόσο, να το διαβάσετε δημιουργικά. Πάρτε ένα μολύβι, υπογραμμίστε ό,τι σας κάνει εντύπωση, γράψτε σχόλια στα περιθώρια, διαφωνήστε, βρείτε τις λύσεις που αναζητάτε… 
Αναμφίβολα, ο καλύτερος τρόπος για να αντιδράσει κανείς στους κινδύνους και να αξιοποιήσει τους φόβους του είναι να τους δει ενεργητικά. Να σηκωθεί από την πολυθρόνα του, να πάρει τα πράγματα στα χέρια του – να πει: «Θα το παλέψω».

Αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Ο φόβος έχει σήμερα πολλές λειτουργίες και έννοιες. Δεν μας προστατεύει μόνο όπως θα έπρεπε, αλλά ενίοτε μας αποπροσανατολίζει και μας αποπροσανατολίζει και μας καθηλώνει. Στην εποχή μας βιώνουμε μια τεράστια αντίφαση. Από τη μία μεριά η κοινωνία προβάλλει ως πρότυπο την «αφοβία» την έλλειψη του φόβου. Σε πολλά περιβάλλοντα η έκφραση φόβου θεωρείται ένδειξη αδυναμίας. Για αυτό και οι άνθρωποι, και κυρίως οι άντρες αναγκάζονται συχνά να κρύβουν τους φόβους τους πίσω από μία ψεύτικη ψυχραιμία, μια υποτιθέμενη χαλαρή στάση. Άλλωστε, είναι πολύ της μόδας να είσαι χαλαρός. Έτσι δεν είναι?» (σελ 118).

«Οι ενοχές, όπως ήδη έχει αναφερθεί, συνδέονται άρρηκτα με τους φόβους. Όταν νιώθω ένοχος πιστεύω ότι μου αξίζει να τιμωρηθώ και ζω με τον φόβο ότι θα τιμωρηθώ. Αυτό οδηγεί σε μία διαρκή κατάσταση άγχους στο πλαίσιο της οποίας συχνά δημιουργούνται διάφοροι φόβοι ακόμα  και φοβίες. Βέβαια, θα ήθελα εδώ να διευκρινίσω ότι όταν μιλώ για ενοχές αναφέρομαι σε υποσυνείδητες ή ασυνείδητες ενοχές και όχι στην συνειδητή ενοχή που απορρέει από μια «κακή» πράξη την οποία ενδεχομένως έχω κάνει. Επειδή οι ενοχές για τις οποίες μιλώ είναι ασυνείδητες και αφορούν την ίδια μας την ύπαρξη, δεν τις αντιλαμβανόμαστε. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι μια αίσθηση άγχους ότι όλο αυτό το καλό που υπάρχει στη ζωή μας θα χαλάσει» (σελ.140).

Δείτε το βιβλίο στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα εδώ.


Οιδίπους είσαι και φαίνεσαι του Μαρσέλ Ριφό 

Στο Οιδίπους είσαι και φαίνεσαι! οι ιστορίες των μικρών «ασθενών» αναλύονται από τον μετρ Ριφό σαν συναρπαστικές αστυνομικές ιστορίες – όπου ο αναγνώστης, με τη βοήθεια του γιατρού-ντετέκτιβ, αναζητά τον «ένοχο» στις δύσκολες περιοχές του ασυνείδητου. 

Στο Οιδίπους είσαι και φαίνεσαι! ο αναγνώστης, ανεξάρτητα από την ηλικία του, έχει την ευκαιρία να αναγνωρίσει συμπτώματα και ψυχικές καταστάσεις που μπορεί να υπήρξαν και δικές του, και έτσι να κατανοήσει καλύτερα όχι μόνο το παιδί του αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. 
Πάνω απ’ όλα, όμως, αυτό το βιβλίο είναι μια μαρτυρία που πρέπει να διαβαστεί επειγόντως από όλους τους γονείς. Οι τελευταίοι θα ανακαλύψουν εδώ πολλά κλειδιά για να καταλάβουν πραγματικά τα παιδιά τους και μερικές απλές συμβουλές για να αισθάνονται, και κυρίως να είναι, καλύτεροι γονείς. 

Αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Την Κριστέλ μου την παραπέμπει ο παιδίατρός της για διαταραχές της προσωπικότητας. Σημαντικές διαταραχές που οδήγησαν τον γιατρό να διατυπώσει την διάγνωση μιας πιθανής σχιζοφρένειας. Πολύ συνεσταλμένη η Κριστέλ δεν  μιλά καθόλου ή μιλά ελάχιστα, δεν κοιτάζει καθόλου ή κοιτάζει ελάχιστα. Στο σχολειό και στο πλαίσιο της οικογένειάς της κρατιέται καλά –χωρίς την οικογένεια θα είχε καταλήξει αναμφίβολα στο άσυλο- αλλά κατά τα άλλα δεν έχει καμία κοινωνικοποίηση. Τη βλέπω μαζί με τους γονείς της. Η μητέρα, εκπαιδευτικός, είναι θεληματική, ακριβής, δυναμική. Ο πατέρας πιο αγχώδης, χωρίς αμφιβολία πιο πληγωμένος από τις δυσκολίες της κόρης του. Και οι δύο επιμένουν πολύ να αναλάβουμε την κόρη τους» (σελ.91).

«Ο Ζερεμί, δεκαοχτώ μηνών, καταφθάνει με τους γονείς του που είναι και οι δύο δεκαοχτώ ετών. Η διάγνωση επιβάλλεται από μόνη της: «είναι αυτιστικός». Ο αυτισμός χαρακτηρίζεται από σοβαρές και κατακλυσμικές διαταραχές της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς. Διαταραχή στην επικοινωνία, άρνηση στην βλεμματική επαφή, μη ανάπτυξη του λόγου, έλλειψη προσαρμογής στην ομάδα, απουσία επαφής με την πραγματικότητα και τον εξωτερικό κόσμο. Καταβάλλοντας έντονη προσπαθεια ο αυτιστικός αποφεύγει την  παραμικρή επαφή με τον άλλο. Σε όλη την διάρκεια της πρώτης συζήτησης ο Ζερεμί χώνεται κάτω από την καρέκλα, χτυπά το κεφάλι του στους τοίχους, τρίζει τα δόντια μπρος-πίσω (αυτό που αποκαλείται τρισμός), αναπηδά στον παραμικρό, μόλις αντιληπτό ήχο, ενώ, αντιθέτως δεν έχει καμία αντίδραση όταν χτυπά το κλάξον κάποιου φορτηγού ακριβώς κάτω από το παράθυρό μας»(σελ.98). 

Δείτε το βιβλίο στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα εδώ.


Το facebook στη ζωή των παιδιών μας του Τζέιμς Π.Στάιερ

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι γονείς χρειάζονται βοήθεια για να καθοδηγήσουν με ασφάλεια τα παιδιά τους στην επαφή με τον διαδικτυακό κόσμο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. "Το facebook στη ζωή των παιδιών μας" προσφέρει μια σειρά από πρακτικές και άμεσες συμβουλές και απαντήσεις σε ερωτήσεις σχετικά με τους σοβαρότερους κινδύνους στη χρήση των μέσων ενημέρωσης και της τεχνολογίας:
- θέματα σχέσεων
- διαταραχές προσοχής
- εθισμός
- ελλιπής προστασία στο διαδίκτυο
Αντί να αποκλείει εντελώς τα παιδιά από διαδικτυακές εικόνες και μηνύματα, η πρακτική προσέγγιση του James P.Steyer προσφέρει χρήσιμα εργαλεία που μας βοηθούν να φιλτράρουμε αποτελεσματικά το διαδικτυακό περιεχόμενο. Με αυτό τον τρόπο λαμβάνουμε σωστές αποφάσεις για τα παιδιά μας, σε όποια ηλικία και αν βρίσκονται, με βάση πάντα τις πεποιθήσεις και τις αξίες μας, ενώ κατορθώνουμε να διατηρήσουμε μια πολύ καλή σχέση μαζί τους.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:
«Στις αρχές του 2011, η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής προειδοποίησε ότι οι έφηβοι που χρησιμοποιούν τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και συγκρίνουν το προφίλ τους με το προφίλ των φίλων και των συμμαθητών του είναι πιο ευάλωτοι στο άγχος και σε αυτό που η Ακαδημία ορίζει ως «κατάθλιψη του facebook». Η κατάθλιψη συσχετίστηκε επίσης με τα ψηφιακά παιχνίδια. Από την στιγμή που είδα τον γιο μου Κερκ και τους κολλητούς του να καθηλώνονται μπροστά σε παιχνίδια, άρχισα να αναρωτιέμαι αν η κατάχρηση ηλεκτρονικών παιχνιδιών έχει αντίκτυπο στην πνευματική τους υγεία. Η πρώτη μελέτη, που δημοσιεύτηκε το 2011, στην ιατρική επιθεώρηση Παιδιατρική, παρακολούθησε την συμπεριφορά περίπου τριάντα χιλιάδων  παιδιών δημοτικού και γυμνασίου από την Σιγκαπόυρη για διάστημα δύο ετών.  Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα παιδιά που παρουσιάζουν γενικά μια πιο παρορμητική συμπεριφορά και έδειχνα να νιώθουν λιγότερο άνετα με τους συνομηλίκους τους περνούσαν σημαντικά περισσότερο χρόνο παίζοντας παιχνίδια» (σελ.51).

«Το πρόβλημα των βίαιων βινετοπαιχνιδιών δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, και η βιομηχανία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Είναι εξαιρετικά απίθανο να πειθαρχήσουν από μόνες τους οι εταιρίες βιντεοπαιχνιδιών. Μιλάμε για πολλά χρήματα. Το 2010 ξοδεύτηκαν πάνω από 25 δισεκατομμύρια δολάρια στη βιομηχανία παιχνιδιών, και η βιομηχανία βινετοπαιχνιδιών, είναι σήμερα μεγαλύτερη, από οικονομικής άποψης ακόμα και από την κινηματογραφική βιομηχανία. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί και ταλαντούχοι δημιουργοί που αποκαλύπτουν δημιουργικούς καινούργιους τρόπους για να δίνουν στα παιχνίδια ενδιαφέρον εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Στην Common Sense Media, βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή αυτής της εκπαιδευτικής προόδου και δημιουργούμε τα δικά μας εκπαιδευτικά διαδραστικά παιχνίδια. Τα άσχημα νέα είναι ότι κάποιοι δημιουργοί εξακολουθούν να χρησιμοποιούν εξαιρετικά επικίνδυνο περιεχόμενο στα παιχνίδια τους, εκθέτοντας καθημερινά εκατομμύρια παιδιά σε ακατάλληλα μηνύματα και εικόνες που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν να οδηγήσουν στον εθισμό και στην κατάθλιψη» (σελ.53-54).

Δείτε το βιβλίο στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα εδώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου